De oorcorrectie van Milou

Milou: “Ik ben inmiddels 54 en mijn flaporen zijn 44 jaar een nagel aan mijn doodskist geweest. Ik vond het zo lelijk dat ik niet eens naar mezelf wilde kijken in de spiegel. Waarom heb ik dan toch zo lang gewacht om er iets aan te laten doen? Ik was bang voor de pijn, je weet wat er mis kan gaan en er hangt ook een prijskaartje aan. Je moet toch een soort drempel over. Maar op een gegeven moment voelde ik: nu wil ik het, nu moet het gebeuren. Ik heb aan dr. Bart Stubenitsky gevraagd: vind je het niet gek dat ik het nu pas laat doen? Maar dat vond hij helemaal niet gek. Hij zei: het is nooit te laat om het te laten doen. Bart is een geweldige arts. En in tegenstelling tot veel andere artsen kan hij echt goed communiceren. Hij geeft je vertrouwen, heeft een groot inlevingsvermogen en is heel empathisch. We hadden meteen een klik. Ik heb gezegd dat ik geen bedenktijd hoefde, ik wist zeker dat ik het wilde.

De oorcorrectie operatie is onder plaatselijke verdoving gedaan. Bart stelde me op mijn gemak, maakte een praatje en vertelde wat hij deed. Het was gewoon gezellig. Er is een centimeter tussenuit gehaald en dat maakt een enorm verschil: mijn oren liggen nu tegen mijn hoofd. Ik draag mijn haren nu omhoog en kan rustig naar mezelf kijken. Ik vind het bijna stom om te zeggen, maar je krijgt er echt meer zelfvertrouwen door.

De eerste dagen na de oorcorrectie heb ik veel pijn gehad, dat viel tegen. Je draagt zes weken ’s nachts een steunband die je oren plat tegen je hoofd houdt. Overdag knoopte ik een leuk sjaaltje om mijn hoofd. Maar dat ongemak vergeet je ook snel weer. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Als er nu iemand tegenover mij zou zitten met de vraag: zal ik het doen? Dan zeg ik meteen: doen. Je krijgt er nooit spijt van. Ja, het doet pijn maar ik zou het zo opnieuw doen.”