Ooglidcorrectie Mandy

Mandy: “Ben je moe? Heb je hoofdpijn? Gaat het wel goed met je? Zomaar een paar vragen die mij regelmatig gesteld werden. Ook op de momenten dat ik helemaal niet moe was of hoofdpijn had. En dat allemaal door de wallen onder mijn ogen. Wallen die ervoor zorgden dat mijn hele dag bij voorbaat al verpest kon zijn. Wallen die maakten dat ik met steeds minder plezier in de spiegel keek. Wallen die anderen meestal niet eens opvielen, maar mijzelf steeds onzekerder maakten...

De afgelopen jaren kreeg ik er nog een cadeautje van 'Moeder natuur' bij in de vorm van twee overhangende oogleden. Ik zag er daardoor niet alleen nóg vermoeider uit, maar ook nog eens veel ouder dan dat ik me voelde. Daarnaast kreeg ik steeds meer last van een drukkend gevoel op mijn ogen. Ik voelde me energieker dan ooit, maar mijn spiegelbeeld klopte nooit met het fris en fruitige gevoel waarmee ik in de wereld stond.

De stap om er daadwerkelijk iets aan te doen, leek mij altijd veel te groot. Er ben er één van het type 'waarom snijden in een gezond lichaam?' Maar na een oproepje op Instagram werd ik overspoeld met reacties van mensen die ontzettend blij waren dat ze een dergelijke ingreep hadden laten doen. Velthuis kliniek werd het meest aangeraden, dus ik besloot daar een afspraak voor een intakegesprek te maken. 

Het gesprek met dokter Stevens was de bevestiging dat ik het echt wilde. Oké, ik had vooraf niet bedacht dat ik naast een onder- en bovenooglidcorrectie er ook nog een wenkbrauwlift en een midfacelift 'bij zou nemen', maar zijn argumenten klonken me zo aannemelijk in de oren, dat ik ook daar ter plekke ja op zei. Ik heb aangegeven dat ik niet de rest van mijn leven met een verbaasde blik wilde rondlopen, maar daar hoefde ik niet bang voor te zijn. Het zou er allemaal heel natuurlijk uit komen te zien.

De dag van de operatie brak aan. Ik vond het uiteraard wel spannend, maar ik keek er ook heel erg naar uit. Op het toilet maakte ik een laatste foto van mijn gezicht. Toch wel een gek idee dat ik mijn oude, vertrouwde gezicht (met wallen) daarna nooit meer zou zien. Bij dat idee werd ik toch ineens wat emotioneel. Want wat nou als ik daarna niet meer op mezelf zou lijken?

De operatie heeft alles bij elkaar zo'n anderhalf uur geduurd. Dr. Stevens vertelde dat alles goed gegaan was en gaf me twee icepacks waarmee ik gedurende enkele minuten druk op mijn ogen uit moest oefenen. Na een kopje thee en iets te eten mocht ik naar huis. De eerste nacht konden mijn ogen niet dicht vanwege de zwellingen. Op dag twee en drie gingen ze vanwege diezelfde reden niet meer open. Pijn heb ik niet echt gehad, dus ik ben vrij snel gestopt met de pijnstillers. Maar het koelen heb ik veel langer dan nodig was aangehouden. Ik ben ervan overtuigd dat ik daardoor helemaal niet blauw geworden ben.

In de weken die volgden, heb ik de spiegel bijna stuk gekeken. Waar ik de ene dag blij werd van mijn nieuwe aanblik, maakte ik me de dag daarna weer druk over scheve wenkbrauwen, vochtbulten en plooien op plekken waar deze eerder niet zaten. Ik heb in paniek meerdere keren naar de kliniek gebeld om te vragen of dat allemaal wel zo hoorde…

We zijn nu precies 6 maanden verder en het resultaat is verbluffend. Ik kijk tegenwoordig elke ochtend met plezier en veel meer zelfvertrouwen naar mijn nieuwe spiegelbeeld. Ik zie er heus nog wel eens moe uit, maar alleen op de momenten dat ik ook daadwerkelijk moe ben. En hoe fijn is het dat ik weer oogschaduw op kan doen, die vervolgens niet verdwijnt onder hangende oogleden. En nu het drukkende gevoel op mijn ogen is verdwenen, merk ik pas hoeveel last ik daar al die jaren van gehad heb. En bovenal, ik ben nog steeds helemaal mezelf.”

Op haar eigen website Mandyandmore vertelt Mandy het hele verhaal en deelt ze alle foto’s van haar herstel.