De halsfacelift van Karin

Karin heeft lang getwijfeld over haar halsfacelift. Want een operatie zonder medische noodzaak, kan dat wel? Maar nu is ze dolblij dat ze naar dr. Jacques van der Meulen is gegaan.

Karin (64) werkt als journalist onder andere voor LINDA. en het Financieel Dagblad. In Nouveau heeft ze een maandelijkse column waarin ze schrijft over haar leven als single zestiger. Karin zat lekker in haar vel en was blij met zichzelf. Behalve als ze in de spiegel keek…

Wat zag je dan als je in de spiegel keek?
“Wat ik zag zinde me niet. Ik had een scheiding achter de rug met een behoorlijk heftige periode van rouw en verdriet. Ik had mezelf opnieuw uitgevonden, was weer blij en tevreden met mijn leven en met wie ik was. Maar als ik dan in de spiegel keek... ‘Mot dat nou,’ klonk steeds een stemmetje. Als je jong bent, denk je niet dat ooit je kaaklijn en je hals ‘draperiegordijnen’ worden, zoals cabaretier Richard Groenendijk ooit zo mooi zei. Tijdens de overgang krijg je niet alleen wijsheid cadeau maar ook een pens, en je gezicht wordt definitief verheven tot de orde van rijpe vrouwen. No way back.”

Hoe groot was de stap om naar de plastisch chirurg te gaan?
“Ik heb er jaren over getwijfeld en ik ben er niet trots op dat ik het uiteindelijk toch heb gedaan. Ik ben opgevoed met de overtuiging dat je je laat opereren voor medisch urgente zaken. Maar een operatie zonder medische noodzaak, gewoon geheel vrijwillig? Ik beschouw het nu als een cadeau aan mezelf om er maar een open deur in te gooien. Ik hoefde er echt niet jonger uit te zien dan mijn dochter, maar wilde graag een uiterlijk dat klopt met hoe ik me voel.”

Waarom heb je voor dr. Jacques van der Meulen gekozen?
“Een bevriende arts vertelde over haar facelift en dat ze daarmee ontzettend blij was. Ze had er ook lang over nagedacht, wel meer dan vijf het consulten gehad bij verschillende artsen en had het uiteindelijk laten doen door dr. Jacques van der Meulen. Een plastisch chirurg die gelooft in natural faces en niet gladstrijkt, zoals dat vaak gebeurt in de VS. Die Amerikaanse methode levert vooral extreme gezichten op; zo wil je dus niet worden.  Op zijn website naturalfaces.com zag ik voorbeelden die me wel aanspraken.”

Kun je vertellen hoe dat eerste consult bij hem verliep?
“Op het spreekuur zette Jacques mij voor de spiegel en trok hij mijn wangen schuin naar achteren. ‘Kijk, dit is de facelifttechniek waardoor je van die onechte, strakgetrokken gezichten krijgt.’ Daarna bewoog hij mijn wangen omhoog. Hij zei: ‘Zo krijg je een veel natuurlijker resultaat. Het heeft geen zin je verleden te ontkennen. Maar door er gewoon goed uit te zien voor je leeftijd kun je de toekomst wel beter aan. Mijn doel is om dat te bereiken, zonder dat je er anders uit gaat zien.’”

Hij stelde de en-bloc techniek voor?
“Inderdaad. Bij de en-bloc halsfacelift zijn de littekens nauwelijks zichtbaar omdat ze in de schaduw van je oor vallen. Daarmee loopt ook de tijd waarin je je beter niet aan de buitenwereld kunt vertonen, sterk terug. Er wordt een incisie gemaakt aan de zijkant van je oren en de chirurg trekt dan onder de huid de bindweefsellaag strak. De boel wordt onderhuids gehecht, daar zie je dus niets van.

Volgens Jacques zou het resultaat mooier worden als ik naast de facelift ook een onderooglidcorrectie en een platysmaplastiek zou laten doen. Ik had namelijk twee verticale plooien die van mijn kin tot het kuiltje in mijn hals liepen. De chirurg maakt dan de halsspier los, legt die weer op de plek waar die ooit lag en hecht hem aan de onderkant van mijn mond, waardoor ik een nog betere contour zou krijgen.”

Wist je meteen: dit wil ik?
“Ja, ik was meteen om. Ik had een goed gevoel bij de arts, en hoe hij de ingreep precies zou doen maakte me niet uit. Ik zou tijdens de behandeling toch onder zeil gehouden worden. Vooruit met de geit dus: ik maakte een afspraak voor de dag waarop de zomer begint, de langste dag van het jaar: 21 juni.”

Dan komt de dag van de operatie. Spannend?
“Echt wel! Mijn vriendin Gerda reed mij naar Velthuis kliniek in Amsterdam. Ik grapte nog: hopelijk wordt deze langste dag niet mijn laatste dag! Want ja, het is toch een happening van zo’n drie uur met sedatie, operatiezusters, een plastisch chirurg die serieus het mes hanteert en een verkoeverkamer. Bij aankomst moest ik formulieren ondertekenen, er werden voorfoto’s gemaakt en er werd een infuus aangelegd. Ik kreeg nog een aai over mijn bol van de arts en toen verdween ik in cosmetisch dromenland. Toen ik drie uur later wakker word, praatte ik Frans, aldus de verpleegkundige. Om mijn hoofd zat een stretchverband om de hechtingen bij elkaar te houden. Dat verband moest ik in principe een week dragen, maar als het na drie dagen goed ging, mocht het verband er overdag af.”

En dan ga je naar huis om te herstellen. Hoe ging dat?
“De eerste nacht moest er iemand bij me slapen voor het geval er iets zou gebeuren. Er gebeurde gelukkig niets. De eerste twee dagen ben ik in bed gebleven. Die dagen waren pittig - ondanks de Tramadol en de paracetamolletjes heb ik best wat pijn gehad. Daarna was het vooral de strakheid van de zijkanten van mijn hoofd bij de haargrens die raar aanvoelde. Niet zozeer pijnlijk, maar ongemakkelijk. Op de achtste dag kwam ik op controle. De hechtingen onder mijn ogen zijn er toen uitgehaald, de hechtingen van mijn halsfacelift zouden vanzelf oplossen.

Ik ben van nature geen huismus, dus ben ik al na vijf dagen even naar buiten gegaan. Zonnebril op, shawltje om, even het leven proeven. Mijn oogleden waren toen nog gezwollen, net als mijn hals. Die kleurde eerst donkerrood en werd daarna lichtgeel. De zwellingen waren na twee weken grotendeels verdwenen, de blauwe plekken bleven een week of vier, maar daar valt mee te leven.”

Hoe zat het met de littekens?
“Mijn dochter plaagde me in het begin dat ik een dumpling achter mijn oren had, zo’n Chinees deeghapje dat gezellig is dichtgevouwen. Gelukkig trok die rimpeling na verloop van tijd weg. De littekens zijn inmiddels al zo vaag geworden dat niemand meer het verschil ziet tussen een normale huid en de sporen van de operatie.”

En nu Karin, ben je er blij mee?
“Ja, hartstikke! De horizontale rimpels in mijn hals zijn weg, de verticale rimpels beduidend strakker. Ik heb mijn kaaklijn terug. Ik hoor van mensen die niets van mijn operatie weten dat ik er goed uitzie. Dat blijft toch leuk! Maar ik ben vooral blij dat helemaal mezelf ben gebleven, alleen in een frissere versie.”

Heb je nog tips voor mensen die een facelift overwegen?
“De juiste arts vinden is denk ik heel belangrijk. Vraag de chirurg hoe vaak hij de ingreep uitvoert. Is dat vijf keer per jaar of vijftig? Bij vijftig kan een arts zich ervaren en deskundig noemen. Check ook even of hij lid is van de Nederlandse Vereniging voor Plastische Chirurgie (NVPC) of de Nederlandse Vereniging voor Esthetische Plastische Chirurgie (NVEPC). Deze artsen voldoen aan de hoge kwaliteitseisen en zijn op de hoogte van de jongste ontwikkelingen.

Verder zou ik zeggen: ga op je gevoel af en durf alles te vragen tijdens het consult. Je moet wel vertrouwen hebben in de arts die je gaat opereren. Ik had dat bij dr. Jacques van der Meulen zeker!”

(fotografie: Liza Dikkerboom)